Moszyński (Mosiński, Moszeński, Moszczeński) Andrzej (Jędrzej) Ludwik h. Nałęcz (zm. po 1683), wojski horodelski, podstarości spiski. Wywodził się z rodziny pochodzącej z Moszna w woj. lubelskim, był synem Michała, dworzanina Zygmunta III i stolnika nadwornego, oraz Elżbiety Dzierżkówny, córki Jana, sędziego ziemskiego lubelskiego. Może już w r. 1633 miał dobra pod Lwowem, wiosną zaś 1656 został przez Stefana Czarnieckiego wysłany do przebywającego w tym mieście króla wraz ze sztandarami zdobytymi w bitwie pod Warka, gdzie odznaczył się męstwem. Był posłem z woj. bełskiego na sejm 1664. W r. 1667, już jako wojski horodelski, był komisarzem sejmowym do sporu między dominikanami chełmskimi a Żydami. Na elekcji 1669 r. oddał głos z woj. bełskim na Michała Korybuta, a w r. 1674 na Jana Sobieskiego. Za czasów starosty Stanisława Herakliusza Lubomirskiego był gubernatorem (podstarościm) polskiego Spisza, rezydując głównie w Lubowli. W l. 1674–8 występował z represjami w stosunku do ewangelików 16 miast spiskich, przy czym usiłował także wydobyć od mieszczan pieniądze, każąc im płacić po kilkadziesiąt talarów lub 100 dukatów za uchylanie się od przejścia na katolicyzm. Usiłował też przeprowadzić rekatolicyzację szkół, a opornych rektorów karał więzieniem (np. Jerzego Buchholtza ze Spiskiej Soboty). Wojskowy reżim w starostwie kontynuował M. w l. 1679–83, tj. w czasie powstania Emeryka Thökölyego i wyprawy wiedeńskiej. W czasie wyprawy naddunajskiej Jana III pośredniczył między królem a dyplomacją francuską (listopad 1683). Wkrótce po tym zapewne zmarł.
Żonaty z Anną Brodowską (córką Kaspra, podczaszego chełmskiego), pozostawił M. trzy córki: Dorotę, Annę i Katarzynę, oraz synów: Michała (zginął w r. 1673 pod Chocimiem), Stanisława (zginął w r. 1683 pod Parkanami), Pawła, kanonika kamienieckiego, i Aleksandra Michała, skarbnika podlaskiego, który był ojcem Jana Kantego (zob.).
Enc. Org.; Elektorowie; Niesiecki; Uruski; – Brückner G., A reformáció és ellenreformácio története a Szepésségen, Budapest 1922; Czermak W., Ostatnie lata Jana Kazimierza, W. 1972; Münnich S., Igló királyi korona – és bányavaros története, Igló 1896 II; Polska w okresie II wojny północnej 1655–1660, W. 1957 II; – Acta Hist., VI 551, 557; Akta grodz. i ziem., XX; Supplementum Analectorum terrae Scepusiensis, Löcse 1908 III; Vol. leg., IV 959, V 305; – Nie wykorzystano archiwaliów starostwa spiskiego w Arch. Państw. w Lewoczy.
Wacław Urban